Głęboka relaksacja

W Majsuru praktykowaliśmy pranayamę w pozycji siedzącej. Lecz nim można było zacząć kierować oddech najpierw należało nauczyć się siedzieć: trzymać prosty plecy i ignorować drętwienie nóg. 

Na Goa praktykowaliśmy pranayamę w savasanie. Jednak przed praktykowaniem oddechu najpierw należało nauczyć się nie zasypiać w savasanie…

Założenie było proste. Leżysz w savasanie i skanujesz każdą część ciała, rozluźniając ją. Wyłączasz ciało, fragment po fragmencie. Stopniowo wprowadzasz swoje ciało i umysł w stan głębokiej relaksacji. Będąc w stanie głębokiej relaksacji przystępujesz do pranayamy. Tyle teoria.

Niemal codziennie przez pierwsze dwa tygodnie kiedy tylko zaczynałam skanować i rozluźniać ciało po chwili moja świadomość odpływała i zasypiałam. Nie potrafiłam zatrzymać stanu czuwania i cała koncepcja głębokiej relaksacji też odpływała. Ciało niewątpliwie regenerowało się w czasie drzemki, ale o pranayamie nie było mowy i nie o to chodziło w tym wszystkim.

Pocieszeniem był fakt, że inni też walczyli i…chrapali.

Zdarzały się też dni, w które nie zasypiałam, ale nie potrafiłam poddać się relaksacji. Ciało przeszkadzało, było niespokojne, niespokojny był też umysł. Toczyłam walkę sama ze sobą próbując pozostać w bezruchu.

Czy kiedyś uda mi się wejść w stan całkowitej relaksacji i praktykować pranayamę? Czy może już wszystko będę przesypiać?

Dotarł do mnie sens zdania, które kiedyś usłyszałam. Savasana jest jedną z trudniejszych pozycji.

Któregoś dnia trzeciego tygodnia stało się. Moje starania zostały wynagrodzone. Tak po prostu. Przyszedł dzień, w którym potrafiłam łatwo skoncentrować się na ciele i całkowicie je rozluźnić. Nie zasnęłam. W miarę jak rozluźniało się ciało, wyciszał się umysł. Kiedy całkowicie zatrzymały się myśli, przestałam fizycznie odczuwać swoje ciało. Zrobiło się lekko. Został tylko oddech. Pranayama stała się rzeczą oczywistą.

Głęboka relaksacja to sztuka, której trzeba się nauczyć.

***